White Rabbit

Inspiracja spektaklu wypływa z myśli Władysława Strzemińskiego, który w „Teorii widzenia” przybliża pojęcie widzenia empirycznego, czyli „widzenia całym ciałem”. Artysta uzależniał wzrost świadomości wzrokowej wobec rozwoju umysłu ludzkiego. Zwracał uwagę na to, że odbiór doznań wzrokowych jest aktywnym procesem uświadamiania - ucieleśnienia myśli. Nie uznawał aktu widzenia jako biernej, biologicznie uwarunkowanej sesji przetworzeń obrazów przez ludzkie oko. Malarz wykreował pojęcie świadomości wzrokowej jako wiedzy wypływającej z wniosków, które swoje źródła mają we fragmencie świata, które wyłapuje oko.

Połączenie technologii i ciała twórcy spektaklu wyobrażają sobie jako nieustający taniec-ruch, trwanie w działaniu. Wykorzystanie nowych mediów jako języka komunikacji daje im nie tylko możliwość przedłużenia ludzkich zmysłów, ale też poszerzenia dialogu, który ma potencjał indywidulanej ekspresji pozostającej w nawiązaniu z rzeczywistością. Jednym z głównych powodów dla których spektakl został stworzony w dialogu tańca i nowych mediów jest pokuszenie się o eksperyment mający na celu wypracowanie nowej percepcji. Ekscytujące jest wypracowanie naturalnego połączenia, które zneutralizuje różnice pomiędzy tym co cielesne, a technologiczne. Równolegle towarzyszy twórcom chęć stworzenia rzeczywistości pełnej czułości, oddania i wsparcia dla drugiego człowieka. "Podążamy za intuicją. Ryzykujemy, wchodząc w głąb nieznanego...."